[WZD] The Father

Entry นี้เป็นส่วนหนึ่งของคอมมู Wizardry Academy

คำเตือน: Pedophilia, ใบ้ถึง incest

_

The Father

ลอร์เรลล์ แหล่งศูนย์กลางกามาของคอร์นิเลียส แม่ของวาซิลิออส บ้างอาจเรียกมันว่ารักแรกพบ—หากคอร์นิเลียสอนุญาตให้ตัวเองเชื่อว่าตัวเองมีความรักได้ หรือหากนั่นคือนิยามที่ถูกต้อง ด้วยเขาได้กลิ่นเธอก่อนที่เขาจะทันได้เห็นเธอเสียอีก ความสามารถในการรับรู้กลิ่นคือสิ่งที่เขามั่นใจ—ความสามารถที่เหนือกว่าบุตรของเขา และเหนือกว่าอินคิวบัสอื่นในตระกูล เพราะตั้งแต่จำความได้เขาก็ใฝ่เรียนรู้กลิ่นมากกว่ารูปลักษณ์อวัยวะส่วนอื่น (พ่อของคอร์นิเลียสเองเคยพูดว่าตัวคอร์นิเลียสที่มองคนแยกเป็นอวัยวะทีละส่วน ๆ แทนที่จะเป็นตัวตนของบุคคลโดยรวมนั้นออกจะมีแนวโน้มที่จะไร้ความเห็นอกเห็นใจกว่าปกติแม้แต่กับอินคิวบัสด้วยกันเอง เขาคิดว่ามันอาจจะจริง แต่ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ) ไม่ใช่ว่าปิศาจแฝงฝันตนอื่นในตระกูลทื่อด้านในการรับรู้กลิ่นของกามาแต่อย่างใด แต่คอร์นิเลียสมักจะเข้าใจกลิ่นที่คนอื่นไม่ใส่ใจเป็นพิเศษ

กลิ่นของเด็ก ไม่ใช่วัยทารก แต่เป็นราว ๆ ที่เขาชอบ กลิ่นของเด็กน้อยวัย 10 – 12 ขวบ

ไม่ใช่ว่าลอร์เรลล์เป็นเด็กเมื่อเขาหันไปมองเธอเป็นครั้งแรก รูปร่างของเธอดูเก้งก้างแบบหญิงสาว แต่กลิ่นของเธอไม่ใช่ ตั้งแต่เส้นผมสีทองยาวสลวยของเธอ ลงมาที่ลำคอระหง ไล่มาถึงทรวงอกที่ยังไม่โตเต็มที่ ไปถึงอวัยวะเพศก็ตาม เขานึกอยากบีบคอเธอให้สิ้นใจเพื่อมาสำรวจกลิ่นเพียงอย่างเดียว—แต่ไม่ได้ ไม่ควร ไม่ใช่ก่อนที่เขาจะได้กินเธอ และต่อให้พูดว่ากินเธอในความหมายของอินคิวบัส เขาก็อยากกินเธอจริง ๆ ในอีกความหมายหนึ่ง—แยกส่วน สับและบด ต้มและปรุงรส—เขาพลันดึงตัวเองออกมาจากความคิดเหล่านั้น ขณะคาดเดารูปร่างเบื้องใต้เสื้อผ้าที่เรียบง่ายและติดจะเก่าของเธอ หน้าอกของเธอน่าจะเป็นของเด็กสาวอายุราว ๆ สิบหกปีได้ ฉะนั้นเขาควรจะกินเธอภายในสองปีนี้ ด้วยไม่รู้ว่ากลิ่นของเธอจะเปลี่ยนไปแค่ไหนเมื่อกลายเป็นสาวเต็มตัว

“ต้องการดอกไม้ไหมคะท่าน” เธอถาม ขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย—กระโปรงของเธอยาวปิดเข่าแต่เผยให้เห็นข้อเท้า เพียงพอที่จะทำให้เลือดของคอร์นิเลียสรู้สึกร้อน ข้างหน้ามีตะกร้าที่เต็มไปด้วยเข็มกลัดดอกไม้ปลอมทำมือสำหรับติดบนปกเสื้อสูท เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ปกติจะมีหญิงวัยกลางคนคนอื่นมานั่งขายอยู่ คอร์นิเลียสแย้มยิ้มให้เธอเฉกเช่นที่เขาจะทำกับทุกคน เขาต้องใช้พลังใจทั้งหมดหักห้ามตัวเองไว้ไม่ให้ใช้พลังอินคิวบัสอย่างรุนแรงกับเธอเสียที่ตรงนั้น เดี๋ยวนั้น ใช่แล้ว บางทีเขาอาจรู้ตัวว่าเขาต้องการเธอเป็นแม่พันธุ์ของบุตรหรือบุตรีของเขาเมื่อแรกเห็นนั้นเอง

เขาได้ยินเสียงตัวเองถามเธอถึงสตรีที่มักจะเป็นคนขายประจำ ใบหน้าของเธอดูหมองลง เอ่ยถึงป้าของเธอที่ล้มป่วย เธอจึงมาช่วยงานแทน ในตอนนั้นเองที่สมองเขาเพิ่งเริ่มประมวลผลลักษณะบุคลิกต่าง ๆ ของเธอ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้ามนดูอ่อนโยนว่าง่าย คิ้วบาง บางปาก เธอเป็นสาวที่มีใบหน้ากลมเล็ก—สมบูรณ์แบบ สตรีที่อยู่ในวัยตั้งครรภ์หากแต่รูปลักษณ์และอากัปกิริยาราวเด็กน้อย ชวนให้ใจเต้นรัว

คอร์นิเลียสฉีกยิ้มกว้างขึ้น เลื่อนมือยื่นเงินไปเพื่อซื้อเข็มกลัดดอกไม้ โดยรบกวนขอให้เธอช่วยติดดอกไม้ให้ ช่วงเวลานั้นเองที่เขาใช้พลังเย้ายวนเธอ มากพอที่จะทำให้เธอตกใจ แต่น้อยเกินกว่าที่เธอจะนึกระแวงเขาในฐานะมอนสเตอร์ เธอมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อพลังของเขาดี เขาตระหนักได้ทันทีว่าเธอเป็นคนชนเผ่าไหน – มนุษย์ เหยื่อที่เขาชอบที่สุด ชั่วอึดใจหนึ่งพวกเขาสบตา คอร์นิเลียสมองว่ามันเพียงชั่วลมหายใจที่แสนหวานซึ้ง แม้ว่าในใจเขากำลังพาดนึกไปถึงคุณป้าของเธอ ระหว่างที่เขาเอ่ยถามชื่อของเธอ ลอร์เรลล์ เธอบอกเขา ลอร์เรลล์ เขาคิดคำนึง เป็นชื่อที่ดี ฟังดูกลมกลึงอยู่บนลิ้น

ลอร์เรลล์ เขาว่า ก่อนจะเอ่ยชวนเธอไปทานข้าวด้วยกัน

ลอร์เรลล์ เขาคิด เขาจะสังวาสกับป้าของเธอในฝัน จนกว่าเธอผู้นั้นจะตาย จะไม่มีใครผิดสังเกต ยังไงคุณป้าของเธอก็ล้มป่วยอยู่แล้ว และในท้ายที่สุด ลอร์เรลล์จะเป็นของเขา

_

หนึ่งปีหลังจากนั้น วาซิลิออสก็เกิดมา ลอร์เรลล์เป็นคนตั้งชื่อให้ เป็นชื่อที่ดูยิ่งใหญ่ไม่สมกับมาจากตัวเธอ แต่ในตอนนั้นคอร์นิเลียสก็รู้จักเธอเพียงพอ หญิงสาวผู้มีเงินในกระเป๋าไม่มาก แต่ใช้เงินเก็บของเธอทั้งหมดไปกับหนังสือ ทารกคนนี้ก็ได้รับชื่อองอาจที่เธอจำมาจากหนังสือสักเล่ม เขามองดูเธอให้นมเด็กทารกเกิดใหม่ที่เขาเองยังไม่ทันได้อุ้มสักครั้ง ดูดนมเธอราวกับหิวโหย ผิวสีชมพูและมีกลิ่นสุขภาพดีเหมือนเด็กทารกทั่วไป แต่คอร์นิเลียสรู้ว่านั่นจะไม่เพียงพอ ไม่ใช่ในอีกหลายปีข้างหน้าหรืออาจเร็วกว่านั้น ไม่ใช่ในตระกูลพวกเขา ในเมื่อทารกคนนี้เกิดมาพร้อมกับหางยาว อินคิวบัส มิใช่มนุษย์ วาซิลิออสไม่ได้รูปลักษณ์ของทั้งคอร์นิเลียสและลอร์เรลล์ แต่สีตาและรูปทรงกะโหลกกลับได้มาจากคุณแม่ของคอร์นิเลียสที่เป็นเอลฟ์ป่า ทว่านั่นกลับไม่ได้ทำให้คอร์นิเลียสรู้สึกเกร็งแต่อย่างใด ทั้งที่เขาเองไม่ได้ถูกกับแม่ของตนนัก เธอหยิ่งเกินไป โอหังเกินไป เข้มงวดเกินไป

ความรู้สึกบางอย่างกลับหมุนกลไกแปลกใหม่ในอก ราวกับคอร์นิเลียสตกหลุมรักลอร์เรลล์อีกครั้ง ในรูปแบบใหม่ และอาจจะรักเด็กในอ้อมอกของเธอด้วย น่าจะเป็นปัญหา เขาคำนึง พลางเลื่อนมือไปจัดผมทัดหูลอร์เรลล์

เขาจะฆ่าเธออย่างหอมหวานให้เร็วที่สุด เพื่อตัดปัญหา

(ไม่ใช่ว่าเขาห้ามตัวเองได้อยู่ดี ความหิวที่มีต่อลอร์เรลล์นั้นเป็นประเภทที่ไม่อาจถูกกดเอาไว้ได้)

_

วาซิลิออสออกอาการของพลังอินคิวบัสค่อนข้างเร็ว ในวัยเพียงห้าขวบเท่านั้น คอร์นิเลียสสังเกตเป็นคนแรก – เขาจำกลิ่นได้ กลิ่นของอินคิวบัสที่ไม่ได้คุมพลังของตน—หรือเรียกให้ถูกคือยังคุมไม่เป็น แม้จะไม่รุนแรงตามประสาพลังของเด็ก

ลอร์เรลล์เองไม่ได้รู้สึกถึงจุดนี้ สัญชาตญาณความเป็นแม่ของเธอนั้นออกจะบริสุทธิ์ จนบางครั้งคอร์นิเลียสก็กังวลต่อสิ่งที่เธอสืบทอดให้ลูก ทั้งการกอดโอ๋และสัมผัสอ่อนโยน ล้วนเต็มไปด้วยความอบอุ่นในแบบที่อินคิวบัสส่วนใหญ่ไม่ได้รับ ภาพอันนุ่มนวลที่กระทั่งเขาก็ใจอ่อนยอมปล่อยผ่านไป แม้จะคิดว่าคงไม่เป็นผลดีสักเท่าไรนัก—บุตรของเขาไม่ควรจะคิดว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติ แต่ในขณะเดียวกัน เศษเสี้ยวหนึ่งของเขาคงมีความอิจฉาลูกแบบเด็ก ๆ อยู่บ้าง อิจฉาที่ลูกได้รับความรักจากภรรยาของเขา อิจฉาลูกที่ได้รับความรักจากลอร์เรลล์ในแบบที่เขาเองไม่เคยได้รับจากแม่ของตน

คอร์นิเลียสไม่ได้พูดอะไรกับลอร์เรลล์ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เขาสัมผัสได้ แต่เขารู้ว่าเขาต้องเริ่มหาอาหารให้วาซิลิออสเร็ว ๆ นี้ ลูกเองก็เริ่มอ่อนแรงง่าย และเอ่ยปากขอให้อุ้มบ่อย อาการขาดอาหารจำเป็นเบื้องต้น แต่แล้วในวันหนึ่งคอร์นิเลียสก็จงใจเชิญชวนลอร์เรลล์และวาซิลิออสเข้าไปเดินเล่นในโบสถ์ที่มีประติมากรรมสวยงามแห่งหนึ่ง โดยมีเป้าหมายหนึ่งไว้ในใจ และเพียงไม่นานเป้าหมายนั้นก็เดินเข้ามาเอง บาทหลวงสีหน้าอ่อนโยนคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย มองลูกของเขาด้วยสายตาเอ็นดู ทว่ากลับมีกลิ่นกามารมณ์ซ่อนอยู่

คอร์นิเลียสมองพวกเดียวกันออกแทบจะในทันที

วันต่อมา เขาพาวาซิลิออสไปฝากไว้ให้บาทหลวงผู้นั้นดูแล

_

ทว่า วาซิลิออสเลี้ยงยากกว่าที่คอร์นิเลียสคาด คอร์นิเลียสจำการร่วมเพศครั้งแรกของตัวเองได้ – ปกติแล้วมันไม่ใช่เรื่องยากในตระกูล พวกเขาเพียงแต่กินและยอมรับในสิ่งที่เป็น ทุกอย่างก็อร่อยดี ไม่ควรจะรู้สึกรู้สาอะไรมากไปกว่านั้น ทว่าวาซิลิออสกลับมาบ้านด้วยท่าทีที่เงียบผิดปกติ และเริ่มปิดกั้นตัวเอง ไม่แม้แต่จะยอมเล่นกับลอร์เรลล์ คอร์นิเลียสโน้มน้าวให้ลอร์เรลล์ออกไปซื้อของข้างนอก แล้วเข้าไปคุยกับวาซิลิออส

ในทีแรกเขาไม่ยอมบอกว่าเกิดอะไรขึ้นที่โบสถ์ แต่คอร์นิเลียสรู้วิธีถามเป็นเชิงชักนำเพียงพอ เค้นความจริงจนรู้จนได้ – แทบเป็นไปไม่ได้ที่บาทหลวงคนนั้นจะไม่ทำอะไรสักอย่าง แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงนั้นคือลูกของเขาจะร้องไห้ออกมา ไม่ใช่แค่ร้องธรรมดา แต่ร้องโฮราวกับจะไม่มีวันพรุ่งนี้ คอร์นิเลียสอุ้มวาซิลิออสมาปลอบกล่อม “ถึงเจ้ากลัวก็ไม่เป็นไร” เขากระซิบ “ความกลัวไม่จำเป็นต้องแย่เสมอไป พ่อจะทำให้ทุกอย่างดีเอง... พ่ออยู่ตรงนี้ พ่อจะทำให้ทุกอย่างเรียบร้อยเอง”

คอร์นิเลียสใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาบุตรตัวน้อย วาซิลิออสสะอื้นฮัก แต่ลมหายใจค่อย ๆ เริ่มสงบลง คอร์นิเลียสเลื่อนนิ้วชี้ไปแตะที่กลางริมฝีปากวาซิลิออส พลางว่า “พ่อจะสอนทุกอย่างที่จำเป็นเอง” ร่างกายเป็นเรื่องพื้นฐาน สัญชาตญาณทางเพศเองก็เป็นเรื่องพื้นฐาน—แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะชื่นชอบ แต่สำหรับอินคิวบัสนั้นคอร์นิเลียสมองว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้ ความกลัวเริ่มเข้ากัดกินสมองของเขา แต่อย่างน้อยที่สุดก็ยากที่อินคิวบัสจะเป็น asexual  ต้องไม่ใช่ลูกของเขา เขาจะจัดการทุกอย่างให้ดี เขาจะคอยดูให้แน่ใจ คอร์นิเลียสพูดเสียงต่ำลงว่า “แค่สัญญาว่านี่จะเป็นความลับของเราสองคน ตกลงไหม”

“กับ... คุณแม่ก็บอกไม่ได้หรือครับ”

คอร์นิเลียสส่งเสียงชู่ว “แม้แต่กับคุณแม่ก็ห้ามบอก”

The End.