[RD] Rewind

Notes:

- Entry นี้เป็นส่วนหนึ่งของคอมมู Rabbit Doubt

- อยากแปะเก็บไว้ที่นี่ ถ้ามีตอนต่อก็คงมาเก็บไว้ที่นี่เหมือนกัน
- มีสะกดผิดหรือติดขัดทักได้นะคะ orz

Other related works:

- Backstories: http://justpaste.it/RDU_Wilfred_01 / http://justpaste.it/RDU_Wilfred_02

- In-game: http://justpaste.it/RDU_Wilfred_Deathbed

Rewind

(1)

ถ้าหากว่าไม่มีแรงกระตุ้น ฉันคงจะวางตัวคล้าย ๆ—หมายเลข 14 กับ 17

พวกหมาป่าเลือกจำกัดคุณศิลปะในคืนแรก (เอเดน) และคุณอิสรภาพ (อัสลี) กับคุณความกล้า (ลีอาร์) ในคืนที่สอง

มันก็เพียงพอที่จะเป็นแรงกระตุ้น เพราะว่าเริ่มน่าเบื่อเสียแล้วสิ

_

ถ้า... ไม่รอด

ต้นคริสต์มาสของสมอลพีซคงจะเสร็จ ฉันอาจจะได้ถามอัสลีว่าจริง ๆ แล้วการเป็นแบ็คแพ็คเกอร์นั้นเป็นยังไง ฉันอาจจะเพจเจอร์บอก GM ว่า ‘ขอบคุณ… สำหรับประสบการณ์’ ฉันคงอวยพรให้เรียวกลับบ้านดี ๆ  ฉันคงถามจอห์นสันว่า ‘เราเป็นเพื่อนกัน รึเปล่านะ’  ฉันคงบอกเคลว่า ‘ฉันอยากจะอยู่ต่อ’  ฉันคงพูดกับวาเลนว่า ‘กลับไอร์แลนด์ด้วยกันเถอะ’

และหากพบกันอีก _____

ฉัน _____ นะ

ช่องว่างบางจุดก็เติมไม่ได้

_

ว่าด้วย... เรื่องเดิม ๆ

บางทีฉันอาจจะไม่ได้ขาดทั้งความมุ่งมั่นและแรงกระตุ้น สถิติคือหนึ่งในสี่ของ Anorexics ตายก่อนที่จะได้รับความช่วยเหลือได้ทันเวลา อาจพูดได้ว่าจากแง่มุมของ ‘คนป่วยทางจิต’—อย่างที่เขาเรียกกัน—ฉันล้มเหลว ฉันกินอาหารเพื่อให้คนในครอบครัวพอใจ อาหารไม่ต่างอะไรกับการทานยา ฉันสูญเสียความรื่นรมย์ในการทานอาหารไปแล้ว และใช้ชีวิตเหมือนกำลังเล่น Russian roulette  หลังจากที่เคยถูกส่งเข้าโรงพยาบาลมาครั้งหนึ่ง ฉันก็กลับบ้านทันทีที่แพทย์อนุญาต—ก่อนจะเกิดเหตุเสียน้ำตาหน้าเครื่องชั่งน้ำหนัก (11 กิโลฯ เชื่อรึเปล่า) แล้วเริ่มดำเนินการเสียน้ำหนักทั้งหมดที่เพิ่มขึ้นมาในทันที ไม่นานเสียไปเพิ่มยิ่งกว่านั้น (15 กิโลฯ) แต่พยายามคำนวณไม่ให้ต้องกลับไปอยู่ใต้หลังคาโรงพยาบาลอีก ฉันต้องระวังไม่ให้ตัวเองดื่มกาแฟมากเกินไปในช่วงเวลาที่ไม่ค่อยได้กินอาหาร (เอสเพรซโซ่ 1 oz มี 1 แคลอรี) เนื่องจากร่างกายอ่อนแรง และมีความเสี่ยงที่ชีพจรจะเต้นช้าเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่ (ฉันเองก็กลัวตายสินะ) ฉันยอมรับที่จะเริ่มบำบัดโรคซึมเศร้า แต่ไม่ยอมรับการบำบัด ED  ถ้าจำไม่ผิดฉันเหมือนจะพูดกับคนในครอบครัวด้วยซ้ำว่า ฉันจะไม่ให้ใครแตะ ED ของฉัน ทำราวกับว่ามันกลายเป็นของของฉัน

แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งของฉันจริง ๆ  ทุกวันคือสงคราม ฉันจะควบคุม ED ได้ รึจะปล่อยให้มันควบคุมฉัน

_

กดปุ่มกรอเทปกลับ

“ท่าทางจะชอบงานศิลปะงั้นสินะครับ” วาเลนมีรอยยิ้ม “อืม เอาศพไปตรึงไว้กับผนังแบบคราวนี้จะเรียกว่าตกแต่งได้หรือเปล่านะ นี่ ผมฝากคุณฆ่าผมหน่อยได้หรือเปล่า”

เหมือนว่าเขาเองก็หมดแรงกระตุ้นล่ะมั้ง ขี้เกียจ... ในแบบที่ฉันเองก็พอเข้าใจ ทั้งที่ท่ามกลางบุคลิกเฉื่อยชานั่น ความคิดของเขาดูเหมือนจะเคลื่อนไหว เชื่อมโยง แตกแขนงออกไปอย่างต่อเนื่อง การคุยกับเขาจึงเหมือนกับการเดินทาง แม้ว่าเราจะไม่ได้เคลื่อนไปไหน แต่ก็เหมือนได้กลับไปไอร์แลนด์ เขาเพียงแต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะขายความคิดของเขาให้ใคร หรือบางทีอาจไม่คิดว่าจำเป็นที่จะต้องแบ่งปันในรูปแบบที่จะทำให้คนอื่นเข้าใจ แต่เขาอ่านฉันได้อย่างทะลุปรุโปร่ง...ทุกส่วน—อย่างน้อยฉันก็คิดอย่างนั้น แต่ฉันก็ปล่อยให้มันเป็นไป

ฉันนึกภาพว่าฉันทำได้... ถ้าจะฆ่าเขา ฉันคงใช้มีดสวิส ฉันจะอยู่กับเขาจนกว่าทุกอย่างจะจบลง

ฉันเสนอที่จะฆ่าเขาวันนั้น – วันที่เขาฝากให้ฉันฆ่า แต่ดูเหมือนเขายังมีอะไรที่กะว่าจะทำ ฉันจึงตั้งใจว่าจะฆ่าเขา หลังจากผลโหวตวันพรุ่งนี้ออก

วันพรุ่งนี้ของฉันไม่ได้มาถึง

_

ฉันอยากจะ _____

_

ต่อให้เช็ดต้นคริสต์มาสโมเสคที่เปื้อนเขม่านั่น...

ว่าจะเอาหัวของนาโอะไปวางไว้ใต้ต้นคริสต์มาส แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ

To be continued?